Aankomst in Jakarta
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
13 Mei 2015 | Indonesië, Batavia
Misschien toch maar eens tijd voor een eerste post hier op dit oude blog. Ik zit nu op het vliegveld in jakarta te wachten op mijn vlucht naar Ambon, die hier om 1:30 am, lokale tijd vertrekt. Dat betekend dat ik nog precies drie uur de tijd heb voordat ik naar mijn gate moet. Ik zit hier in een soort van Indonesische snackbar. Net eten is niet echt heel erg lekker, maar er is hier wel een stopcontact. En daar heb ik best wel even naar gezocht. Dan neem je smerig eten wel voor lief.
De eerste drie weken in Jakarta zijn snel gegaan. Ik zal proberen een beetje een beeld te schetsen van de eerste weken. Toen ik na een vrij vermoeiende vlucht eindelijk op jakarta aankwam, kwam ik toch wel gelijk in een vrij andere wereld terecht. Je moet even wennen wanneer je vanuit het geaircondionede vliegtuig , de oven van jakarta instapt. En daar dan ook gelijk de chaos in. Vrijwel iedereen die in Jakarta aankomt moet een visa ophalen of activeren, of iets mee doen. Aangezien ik al een visa had, dacht ik dat ik niet in één van die belachlijk lange rijen hoefde te gaan staan. Ik denk vraag het even aan iemand. Maar niemand die het wist. Ik werd steeds naar een andere plek gestuurd en weer weggestuurd. Uiteindelijk helemaal achteraan in die verdomd lange rij. Ach. Na een nachtje doorhalen maakt het je allemaal niet zoveel meer uit.
Toen naar de Doane, op schiphol hadden we nog snel een zak gekocht om, om mijn backpack te doen. Zodat deze beschermt was tegen mensen die drugs in mijn tas wouden stoppen, zodat ik het door de belachelijk gevaarlijke customs van Indonesie zou smokkelen. Maar goed beveiligd op weg. Een aparte zak om mijn tas heen, met een heel speciaal heel duur slot. Toen ik eenmaal in jakarta bij mijn bagage kom, is mijn hoes opengemaakt en mijn slot weg. Ik raak licht in paniek. Iemand heeft mijn tas opengemaakt, en nu weet ik dus niet of er drugs in zit of niet. Maar ik ben moe. En ik wil gewoon naar bed. Ik ga naar de customs, ik probeer zo oed als ik kan aan de ‘niet-zo-heel-erg-engels-sprekende-doane-medewerker’ uit te leggen dat mijn tas open is gemaakt en dat er nu misschien drugs in zit. Maar dat ik dat dus niet weet. Ik geloof niet dat hij me echt begrijpt maar gebaart dat ik gewoon mijn tas op de bagageband /rontgen band moet leggen. Dat doe ik dan maar, en de man achter het scherm lijkt niet eens naar mijn tas te kijken. Er is niets aan de hand, (behalve dat ik mijn peperdure slot kwijt ben) en ik loop eindelijk de arrival hal in. Ik laat me lichtelijk oplichten door een taxi chauffeur, maar ik vind het niet erg. De taxi heeft airco, en ik val vrij snel in slaap in de taxi.
Om dan eindelijk in mijn supertoffe hostel Six Degrees aan te komen.
Later meer.
De eerste drie weken in Jakarta zijn snel gegaan. Ik zal proberen een beetje een beeld te schetsen van de eerste weken. Toen ik na een vrij vermoeiende vlucht eindelijk op jakarta aankwam, kwam ik toch wel gelijk in een vrij andere wereld terecht. Je moet even wennen wanneer je vanuit het geaircondionede vliegtuig , de oven van jakarta instapt. En daar dan ook gelijk de chaos in. Vrijwel iedereen die in Jakarta aankomt moet een visa ophalen of activeren, of iets mee doen. Aangezien ik al een visa had, dacht ik dat ik niet in één van die belachlijk lange rijen hoefde te gaan staan. Ik denk vraag het even aan iemand. Maar niemand die het wist. Ik werd steeds naar een andere plek gestuurd en weer weggestuurd. Uiteindelijk helemaal achteraan in die verdomd lange rij. Ach. Na een nachtje doorhalen maakt het je allemaal niet zoveel meer uit.
Toen naar de Doane, op schiphol hadden we nog snel een zak gekocht om, om mijn backpack te doen. Zodat deze beschermt was tegen mensen die drugs in mijn tas wouden stoppen, zodat ik het door de belachelijk gevaarlijke customs van Indonesie zou smokkelen. Maar goed beveiligd op weg. Een aparte zak om mijn tas heen, met een heel speciaal heel duur slot. Toen ik eenmaal in jakarta bij mijn bagage kom, is mijn hoes opengemaakt en mijn slot weg. Ik raak licht in paniek. Iemand heeft mijn tas opengemaakt, en nu weet ik dus niet of er drugs in zit of niet. Maar ik ben moe. En ik wil gewoon naar bed. Ik ga naar de customs, ik probeer zo oed als ik kan aan de ‘niet-zo-heel-erg-engels-sprekende-doane-medewerker’ uit te leggen dat mijn tas open is gemaakt en dat er nu misschien drugs in zit. Maar dat ik dat dus niet weet. Ik geloof niet dat hij me echt begrijpt maar gebaart dat ik gewoon mijn tas op de bagageband /rontgen band moet leggen. Dat doe ik dan maar, en de man achter het scherm lijkt niet eens naar mijn tas te kijken. Er is niets aan de hand, (behalve dat ik mijn peperdure slot kwijt ben) en ik loop eindelijk de arrival hal in. Ik laat me lichtelijk oplichten door een taxi chauffeur, maar ik vind het niet erg. De taxi heeft airco, en ik val vrij snel in slaap in de taxi.
Om dan eindelijk in mijn supertoffe hostel Six Degrees aan te komen.
Later meer.
-
13 Mei 2015 - 17:23
Evelyn:
Ik wil meer!! Dit zou net het begin van een 'belachelijk' leuke roman kunnen worden ;)
Kus -
13 Mei 2015 - 18:14
Marjan:
Kijk, die details hadden we dus nog niet gehoord. Super balen van dat idd belachelijk dure slot, dat jullie kochten op Schiphol. Echt fijn, zo'n beveiligd gevoel. Hopelijk is die tas nog gewoon heel en kun je een 'iets' goedkoper op de kop tikken in Indonesië.
Ben heel benieuwd naar je volgende blok met verrassingen :) .
Liefs,
Mama -
13 Mei 2015 - 19:07
Gerard:
Wel ff wennen dus.
Papa -
16 Mei 2015 - 08:34
Marijke Deuzeman :
Meer. Meer, meer. Hoop dat je gauw wat van je ervaringen daar met ons wilt delen. Sterkte daar en succes met het werk. Nu lekker in Bogor of ben je alweer verder?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
